Naamgedicht 

 

Koningin Elisabeth II

Ergens zal de avond vallen, hoe sterk van geest ook de late middag

Linden en eiken in hun laatste groene gloed, parels in septembermist

Ik stel een lelie voor om deze uren te verlichten, een gebaar van dank.

Zones en stralen van zachte luister die de fonkelende sferen omlijsten

Al een belofte gemaakt en nagekomen voor het leven - dat was uw geschenk -

Bedankt, daarvoor is hier een geschenk in ruil, handschoenkruid voor sommigen.

Elk glanzende bonnet wordt behoed door straffe lansachtige bladeren.

T land heeft zijn onverdeelde zelf in uw fijne handen gelegd.

Handen die nu kunnen rusten, nu, verlost van eeuwlang gewicht.

 

Eenvoudig is de avond aangebroken. Regen op de zwarte lochs en donkere Munro's

Lelietje-van-Dalen, bijna een naamgenoot, een favoriete bloem is

Innig verweven met uw beroemde boeketten, de ingetogen

Zoete ijver van krachtige gratie van zijn lantaarns, iedere bloeiwijze

Als een stil klokje dat een unieke stem verbloemt. Een benevelde nieuwe dag

Breekt aan ongekroond op afgelegen bergtoppen en openbare parken,

En alles beroert deze lichtgevende bloemblaadjes en diepe wortels,

T lelietje-van-dalen dat gedijt tussen torenspits en boom, waarvan de

Helderheid volhardt en gloeit voorbij het leven en de grens van haar bloei.

Simon Armitage

 

Vertaling Odile Schmidt

 

 

 

 

 

 

Queen Elisabeth II

Evening will come, however determined the late afternoon,

Limes and oaks in their last green flush, pearled in September mist.

I have conjured a lily to light these hours, a token of thanks,

Zones and auras of soft glare framing the brilliant globes.

A promise made and kept for life - that was your gift -

Because of which, here is a gift in return, glovewort to some,

Each shining bonnet guarded by stern lance-like leaves.

The country loaded its whole self into your slender hands,

Hands that can rest, now, relieved of a century's weight.

Evening has come. Rain on the black lochs and dark Munros.

Lily of the Valley, a namesake almost, a favourite flower

Interlaced with your famous bouquets, the restrained

Zeal and forceful grace of its lanterns, each inflorescence

A silent bell disguising a singular voice. A blurred new day

Breaks uncrowned on remote peaks and public parks, and

Everything turns on these luminous petals and deep roots,

This lily that thrives between spire and tree, whose brightness 

Holds and glows beyond the life and border of its bloom.

 

Simon Armitage